شعر عاشقانه دلتنگی و تنهایی
آبان هم نیایی
پاییز را دیگر
دو قِران هم قبول ندارم
تو مهربان بودی
مگر میشود . . .
نه با مهر بیایی
نه با آبان !!!

کاش شاعر بودم
تا تو را شبیه می کردم به
باران،
باده،
بوسه
یا نقاش بودم
طرح می زدم
پرتره ات را به روی ساحل
چشمان را روی آیینه
گیسوانت را بر باد
با گل و گلاب قمصر
خطاط هم نیستم
شکسته بنویسم
نستعلیق قدمت را به وقت رفتن
یا نگار گر هم نیستم
که تذهیب بگیرم قاب تن ات را
جانم که تو باشی
ایکاش حداقل
عکاس بودم
تا پیش از آنکه
رخسار تو بر ماه بیافتد
سایه ات بر خورشید
نگاهت به دریای مرمر
پیراهنت بر نسیم مدیترانه
دامنت بر جنگل های ایران
نفست بر کویر مصر
بهترین تصویرها را خلق کنم
این روزها
از کار بیکار کرده ای مرا
از بس سوژه ات تکرار زندگی است

شاعر نیستم
اما با آن چشمان قشنگت که
نگاه که میکنی
حرفها
کلمه ها
واژه ها
به سمت تو میدوند
و شعر میشوند .

باران
بی شباهت با تو نیست..
می آید و
آرام آرام
تمام مرا با خود می برد..

دلم عجیب هوای تو را دارد..

ببار..
ببار و

کمی هم سهم من باش..!

تو مرا آزردی
که خودم کوچ کنم از شهرت…
تو خیالت راحت!
میروم از قلبت…
میشوم دورترین خاطره در شبهایت…
تو به من میخندی!
و به خود میگویی:
باز می آید و میسوزد از این عشق ولی…
برنمیگردم، نه!
میروم آنجا که دلی بهر دلی تب دارد…
عشق زیباست و حرمت دارد

تنهایی یعنی
من
یعنی تمام هوای رفتنت که
یک عمر
خروار خروار خفقان
روی دستهای خالی از بودنت می پاشد
تنهایی یعنی من،
حوالی این شعرها
میان یک مشت مردمی که
بیخودی، عطر تو را میزنند
تا
زخمی باشند عمیق،
روی نمک هایم!
حالا من مانده ام و
نیمه خالی این تخت
که
هر وقت هوای لب هایت به سرم میزند
غرق میشوم میان اشک هایی که
تمام مردانگیم را
زیر سوال میبرند !!!

بریدن بد است
چه قیچی ، که گیسو را
چه بغض ، که گلو را
چه اشک ، که گونه را
چه دل
چه دل
بیچاره دل . . .
که از همه عالم
بریده است

منتظر خبری هستم که …
میدانم هرگز نمی آید !
دلخوشم به حرفی که …
میدانم نمی زنی !
آدم
گاهی به هزار دلیل زنده است
و هیچ دلیلی برای زنده بودن ندارد !

دلتنگم
مثل ماه
که بدون نیمه اش
کامل نیست
و هرشب لاغرتر میشود

رفتن داریم تا رفتن
گاهی کسی با دلش میرود ..
گاهی هم با پایش
یک رفتن هم داریم
فقط .. اسمش رفتن است
اما نه کسی جایی میرود
نه دلی از دلی کنده میشود
و این عذاب است !